Een feestje in Antwerpen

Zondagmiddag, tegen vier uur, in het Fetish Café, want Mark is jarig en samen met Daemona geeft hij een verjaarsfeestje. Alleen voor SM'ers, ik neem aan dat hij voor familie en buren nog een ander verjaarsfeestje geeft. Sandra en haar vriend Muis rijden met me mee, Antwerpen is een hele rit, en het is gezelliger om met z'n drietjes in de auto te zitten. Autootje, in mijn geval. Het is altijd moeilijk om een verjaarskado te vinden voor iemand die alles al heeft qua hobbies - SM bijvoorbeeld - of die hobbies heeft waar ik niets van weet, iets als paardrijden. Maar ik had toevallig net een mooi boek van Midori gekocht, dat heb ik gelijk ingepakt en aan Mark gegeven.

Het Fetish Café is wel een leuke locatie, het is een heel klein cafeetje in de kelder, een soort gewelf, en een gewelf erachter is de speelruimte. Beetje klein om te spelen, maar wel knus, zeker als er vier stellen tegelijk spelen. Je kunt langs de muur op een bankje zitten om te kijken, maar dan moet je geen angst hebben voor een incidentele zweepslag vlak langs je hoofd.

Omdat we lekker bijtijds zijn hebben de jarigen ruim tijd voor ons, er is koffie en wijn en koekjes en nootjes en heel lekkere chocola. En andere gasten die binnendruppelen. R. en zijn vriendin ook, zowaar met een koffertje met spullen, en dat terwijl ze toch zeer zelden publiekelijk spelen. Het is altijd leuk om zoveel bekenden in een klein cafeetje bij elkaar te zien. We drinken wat, we eten wat, we drinken weer wat, niet teveel alcohol want er moeten nog enge dingen gedaan worden. Mark had ooit Muis aangeboden om 's te oefenen met de signal whip ("single tail"), en omdat er nog niemand in de dungeon is, nemen ze nu de kans waar om dat rustig te doen. Ik ben druk in gesprek, maar ik volg ze toch al snel naar de speelruimte, veel te nieuwsgierig om te zien wat ze allemaal doen. Een single tail is heel mooi en het lijkt makkelijk, maar je moet er toch even aan wennen. Je moet ook een echt goede zweep hebben, Muis heeft geluk dat hij een heel goede signal whip te leen krijgt. Een signal whip heet zo omdat 'ie oorspronkelijk gebruikt werd - en waarschijnlijk nog gebruikt wordt - voor sledehonden. Niet om de honden mee te slaan, maar om met het knallen van de zweep de honden aan te moedigen. Wat Muis doet is de zweep heen en weer bewegen, langs de rug van Sandra, soms er net langs, soms er goed tegenaan, en een enkele keer een ferme tik. Dat laatste komt hard aan, Sandra staat lekker te kreunen en te kronkelen, zeker als de jarige meester zelf de zweep ter hand neemt.

Ondertussen staat aan een pilaar iemand vastgebonden te zijn, maar dat spel heb ik grotendeels gemist, ik heb maar ëën paar ogen. Als ik me nestel op de houten bank in de buurt van Sandra, komen R. en zijn vriendin de ruimte binnen, met hun koffertje, op zoek naar een speelplek. Ze gaan vlak voor me staan. R. is eigenlijk meer dominant dan een zwepenman, daarom is het leuk om ze nu te zien spelen. Ze staan een beetje te dicht bij Sandra, dat is wel jammer, eigenlijk moet de ruimte een metertje groter zijn.

Het is grappig om twee speelstijlen tegelijk te zien zo vlak voor me. R. is dominant en gebiedt zijn vriendin regelmatig dingen als "sta nou 's stil" en "voeten uit elkaar", terwijl Muis wat gemoedelijker is en met steeds grotere precisie de diverse zwepen op de rug en billen van Sandra laat neerkomen. R. hanteert voornamelijk een single tail zweep die hij een bullwhip noemt, maar die dat strikt genomen niet is, een bullwhip heeft een cracker, deze zweep heeft een plat leren uiteinde. Met dat uiteinde kan je iemand lekker raken, zonder dat je het risico loopt van snijwonden. Hij laat de zweep ook wat omslaan, langs de heup naar de buik of de dij. Dat komt extra hard aan, zoals R. zelf zegt, door "de toenemende hoeksnelheid door de afnemende lengte van het vrije uiteinde". Auw! Mooie rode plekken en grappige kreetjes zijn het gevolg. Een brandende kaars sneuvelt, doormiddengeslagen, kaarsvet op de grond en in de zweep. Geen ongelukken. En ondertussen wordt Sandra's rug steeds meer een tekening uit de expressionistische school. Muis heeft er plezier in, want als R. en Sanya al lang klaar zijn, staat hij nog lekker te oefenen en te genieten.

R. vraagt "of ik ook even wil", want "jij hebt vast al een tijdje niet gespeeld, je moet nodig 's lekker opgewarmd worden". Maar ik zeg dat ik liever zonder opwarmen speel, doe mij maar gelijk the real thing. De single tail met het platte uiteinde is nieuw voor me, het komt lekker aan, met name als het uiteinde lekker omslaat en aan de binnenkant van mijn dij, toch al een gevoelig stukje, terechtkomt. Diverse "mooie plekken" - lees bloeduitstortingen - zijn het gevolg. R. wordt een beetje moe denk ik, hij heeft het zichtbaar warm, want in een onbewaakt moment raakt hij met een tipje van de zweep een stukje van mijn wang, niet te hard gelukkig. Hij verontschuldigt zich gelijk. Dat is nog 's wat anders, vanochtend op kantoor.

"Wat heb je voor striem op je wang?"
"Oh, ik was zondag in het Fetish Café, en toen schoot de zweep wat uit."

Dit kan maar een kort stukje zijn, want het Fetish Café is maar een klein cafeetje. Wel een heel gezellig cafeetje. In de gesprekken na het spelen neem ik de gelegenheid te baat om mensen te vertellen over mijn nieuwe boek. En als ik er over nadenk, een deel van de aanwezigen komt in mijn boek voor, sommigen heel kort, anderen heel uitgebreid. Maar daarover een andere keer.

Het is tien uur als we weer met mijn autootje over de kasseien langs de schelde rijden, nee, het autootje is niet uit elkaar gerammeld, net niet. En het is fijn om dan niet alleen te rijden, maar lekker nog wat na te kunnen kletsen over de middag en de avond, over het spel, over de gesprekken, over de mensen, en over van alles, zeker als je meer dan anderhalf uur in de auto zit naar Amsterdam. We spreken af dat we volgend jaar weer samen gaan.