Een bezoek aan Club Passion. 15 oktober 2005 Club Passion ligt in een min of meer rustige wijk in Bussum. Parkeren is lastig, maar als je een blokje lopen niet erg vindt dan is er voldoende ruimte in de bredere straat achter het pand. De club is gehuisvest in een op het oog normaal woonhuis van enige omvang. De ingang (op de hoek, probeer niet de ingang van Club Esmee te nemen, nr 1B in hetzelfde pand) is onopvallend. Probeer op tijd te komen, dat wil zeggen uiterlijk tien uur, anders mis je de rondleiding. We bellen aan, en een keurige dame doet open en heet ons welkom. Ze wijst ons waar de garderobe is en vraagt ons ons daarna te melden bij gastheer Wim. De garderobe is het woord nauwelijks waard, een soort grote kast met ruimte voor jassen en tassen, maar het voldoet. De kast bevindt zich in de benedenspeelruimte, een groot vertrek met diverse speeltoestellen, achter een muur een vierkant bad en links achter een ander half muurtje en gynaecologische stoel. Langs alle muren zijn rekken en haken aangebracht en aan het plafond op diverse plekken takels en haken. We lopen weer naar boven en belanden in een kleine bar, propvol mensen. Helaas wordt er nogal gerookt. Gezellig, zoveel mensen rond de bar, vooral omdat ze allemaal spaarzaam in het leer zijn, of bloot, of in kettingen. Thea die ook de deur voor ons had opengedaan, verwelkomt ons verder en stelt ons voor aan Wim. We kunnen bij hem onze kostbaarheden aan de bar afgeven, mits goed voorzien van onze namen. Een privé rondleiding (ja, helaas, we waren dus wat laat) leidt ons langs een aantal boven vertrekken die zijn ingericht met een bed en wasgelegenheid, een darkroom helemaal boven, een lange gang met op- en afstapjes om in een bescheiden speelrumte te komen. .Bescheiden. is toch niet helemaal het woord, want de ruimte is toch wel groot en voorzien van diverse toestellen. Links zijn twee .natte ruimten. voor de mensen die het niet droog kunnen houden. In deze ruimte mag niet worden gerookt, net als in de kleine kamer die we net voorbij zijn gelopen en waar in de loop van de avond diverse soorten hapjes worden geserveerd en die daardoor een beetje als het praathuis fungeert. De speelruimte heeft takels, een bok, een kleine cel met tralies rondom, diverse mysterieus uitziende stoelen (die van het soort dat je in oude kastelen ziet, met lage zitting en hoge leuningen) en spiegels aan diverse kanten. Links achter een rad, een soort andreaskruis dat rondgedraaid kan worden. Er speelt een groot aantal mensen, langs de kant staan mensen te kijken. Mrs Marsha speelt met een slavin, met diverse zwepen, en onder aanmoediging van het publiek, het geheel in nogal vrolijke sfeer. Hoogtepunt is een korte gevlochten zweep, een soort single tail maar dan zonder cracker, die door Marsha ten onrechte een .bullwhip. wordt genoemd. Het effect is er niet minder om. Lord E, in wiens gezelschap ik vanavond ben, besluit dat we beginnen met een drankje in de bar. Non-alcholisch natuurlijk, want misschien zal er nog gespeeld worden. Drank is inbegrepen in de toegangsprijs, dat maakt de sfeer aan de bar nog gemoedelijker omdat er geen geld over tafel gaat. Maar je komt naar zo.n avond om wat te doen, niet om te zitten kletsen, dus wringen we ons door de menigte naar de gang en gaan naar de kelder-speelruimte waar inmiddels heel wat stellen druk bezig zijn met hun work-out. Omdat de ruimte wat smal is, met name waar je van de deur naar de garderobekast wilt lopen, moet je uitkijken om niet een klap van een zweep mee te krijgen, als tenminste op de speelplek vlak naast de deur iemand bezig is. In dit geval een Belgische meneer die de billen van zijn dame steeds roder kleurt met een keur aan zwepen. Lord E besluit mij dan maar midden in de ruimte onder een takel neer te zetten, dan heeft hij tenminste de ruimte. Het plafond is niet heel hoog maar voldoende om iemand aardig vast te kunnen zetten, zeker als die iemand wat kleiner is dan ik. E neemt een test af: hij neemt vijf zwepen en ik moet geblinddoekt raden welke niet nieuw voor hem is. Mijn eigen zware flogger herken ik gelijk, de witte zeemleerzweep die hij zojuist had laten zien ook, een plak is niet moeilijk en een cane zeker niet, en ergens tussendoor was er nog een andere flogger. Maar welke nu niet nieuw was? Dat raad ik natuurlijk verkeerd. E heeft geen ervaring met een heel zware flogger en bekent later dat dat lastiger was dan hij gedacht had. Je moet zo.n ding niet langs iemand aaien maar echt met een klap laten neerkomen, of echt rakelings laten aaien, maar iets ertussenin gaat eigenlijk niet goed. Enige 'wrapping' is het resultaat, en dat komt met zo'n zware zweep echt hard aan. Na dit spel raken we gemakkelijk aan de praat met andere mensen en dat is een voordeel boven locaties als de Showboat, waar je toch meer als stel op elkaar bent aangewezen als je niet al heel veel anderen kent. Vergelijk je Club Passion met iets als VSSM avonden, dan is het verschil levensgroot. Zonder een waardeoordeel uit te spreken is het spelen in een club toch beter in een club. De mensen komen er ook meer om te spelen en te zien spelen, terwijl je bij de VSSM ook komt om te praten. Er komt ook beslist verschillend publiek, al is het moeilijk aan te geven waarin dat verschil dan zit. Een tweede sessie vindt later op de avond plaats in de speelruimte boven (deze ruimte is gelukkig rookvrij, letterlijk een verademing) waar diverse stellen spelen en een aantal heren prettige sex hebben met knielende dames. De ruimte heeft een wat hoger plafond, waardoor je wat makkelijker met zwepen kunt zwaaien en wat meer .ruimte. hebt. Wil je een signal whip hanteren in deze ruimte dan moet je de andere stellen toch wel vragen wat ruimte te maken. Links in de natte ruimten vinden vanavond piercings plaats van de .huispiercer.. We zijn getuige van een clithood piercing van de gastvrouw. Als ons tweede spel gaande is wordt de speelruimte langzaam leger, blijkbaar loopt de avond ten einde. Men verzamelt zich in de bar voor een kopje soep of men eet nog wat in de praatkamer. Beneden pakken mensen hun spullen al in. Wij drinken nog een glas wijn (lekker na het spelen, maar niet teveel) en praten wat na met andere bezoekers. Wim is een goede gastheer want hij kent ons ook aan het eind van de avond nog keurig bij naam. Als het tegen drieën de 'laatste ronde' is en wij nog snel een kopje soep nemen (en door Wim verplicht worden hem van nog wat soesjes af te helpen), meldt een laatste 'slachtoffer' zich nog bij de huispiercer. Wij houden het voor gezien en verlaten het pand, vriendelijk worden we uitgeleide gedaan door gastheer Wim. Buiten is het koud en donker, zeker met mijn korte rokje en blote benen, maar dat wordt goedgemaakt door een lekker warm gevoel van binnen.
|