Suzanne M

Mrs Manita's Fetish Party
13 november 2009

Meesteres Manita had een kittig hoedje op, ik vond dat dat haar leuk stond. Dat wilde ik maar vast zeggen.

Donderdag's had R. me gesms't of ik wilde meerijden - dat scheelt mij in de vervoerskosten en hem in de toegangsprijs :-) Onderweg hadden we nog B. opgepikt. Helaas voor R. geeft twee dames in je gezelschap niet meer korting dan eentje. Het was druk, ik had het gevoel dat het drukker was dan anders, of het was eerder al druk, dat weet ik niet. Maar altijd wel goed als er veel mensen zijn, dat geeft meer gedoe en meer mooie outfits om te bewonderen. Als je zo beneden op een bank zit om naar het spel van anderen te kijken, dan zie je in je ooghoeken steeds weer mooie en/of interessante outifits voorbij komen, dat vind ik wel een charmant onderdeel van Mrs Manita's parties, vooral als in die outfits ook mooie en/of interessante mensen zitten.

We waren nog niet binnen of ik was R. en B. al kwijt en vond mij in de armen van M. Die had vorige maand de smaak met W. wel te pakken gekregen, ze waren nu samen, en W. had ook J. weer meegebracht. Ze kennen elkaar van een jongeren bdsm club. Voor wie ons allemaal niet kent: R. en M. zijn heren (D), J. is een jongeman (S), W. en B. zijn dames (S). Hoewel M. eigenlijk ook meer S is, maar dan in de zin van Sadist en Switch, maar dat terzijde.

Natuurlijk waren er veel meer mensen dan die ik alleen hier noem. Ik ken ze niet allemaal, en het verhaal wordt wat saai als ik iedereen opnoem die ik ken. Wel wil ik een bepaald fetish fotomodel noemen met wie ik zeer genoeglijk een tijdje aan de bar geknuffeld heb. Knuffelen is geweldig, zeker als het met leuke mensen is, en al helemaal als ze spannend gekleed zijn. Er moet meer geknuffeld worden.

De bar en de dansvloer zijn zeer de moeite waard, maar voor mij vindt het interessantste deel van Mrs Manita's fetish party toch een verdieping lager plaats. Na wat drankjes - geen alcohol als je nog iemand gaat vastbinden - verplaatste ons gezelschap zich dus naar beneden. M. liet er geen gras overgroeien, hij dacht "geen gezeur" en zette W. gelijk vast aan een van de metalen rekken. Toen hij niet zijn Rod Williams snake whip pakte, maar zijn Janet Heartwood heavy flogger, wist ik dat ik er 's rustig voor kon gaan zitten. Hier werden de zaken serieus aangepakt. Janet Heartwood maakt floggers zoals floggers moeten zijn. Geen compromis met de kwaliteit van het leer - zwaar buffelleer. Geen compromis in de manier waarop de flogger is gemaakt - puur ambachtelijk vakvrouwschap. Gezien de tijd dat M's flogger al mee gaat, is het een goede investering geweest. Mijn oma zou zeggen "die flogger heeft geen schuld", zij het dat mijn oma voor zover ik weet niet wist wat een flogger is, en als ze het wel wist, er waarschijnlijk met afgrijzen naar zou kijken. Of niet, je weet maar nooit.

Een heavy flogger is heavy, en dat betekent dat de impact van een slag groot is, maar per oppervlakte eenheid van de huid niet, omdat het oppervlak groot is. Simpele natuurkunde. Een flogger is mooi om op te warmen, en soms een gemene stingy streak ertussendoor. W's rug en billen werden zo gaandeweg in een half uurtje mooi roze, en daarna rood. Ik wilde heel graag tussendoor even aaien, want zo'n rode rug, dat aait zo fijn.

In de ruimte naast ons klonk het geknetter van een violet wand. Dat geluid, en de gilletjes waardoor het op gezette tijden wordt onderbroken, geven wat extra cachet aan het flogger spel. "Live achtergrond geluid", heet dat. In dezelfde ruimte als waar wij rondhingen, hingen nog meer mensen rond. Twee dames vooral, die hingen daar wat rond, maar dan in touwen aan een haak. Innig tegen elkaar gebonden, als een levend kunstwerk, zachtjes heen en weer schommelend, draaiden ze daar langzaam hun rondjes. Het woord "rondhangen" krijgt zo een geheel andere betekenis. Als van de week dus iemand op kantoor zegt "oh, we hingen daar wat rond", dan wed ik dat je daar ineens een heel interessant beeld bij krijgt. Zo verandert de taal waar je bij staat, of -hangt in dit geval. Ondertussen loopt ineens Mrs Manita door het beeld, gevolgd door twee bijna blote heren die gezien de uitdrukking op hun gelaat iets heel fijns hebben gedaan, of met zich hebben laten doen.

Naast ons op de bank kwam een stel zitten die bij navraag voor het eerst op de showboat waren. Hij had een riemen-harnas aan dat Attilla de Hun waardig was, zij in decent fetish. Wie nu de D was en wie de S, en of daar onderling sprake van was, dat werd niet duidelijk, althans voor mij, maar dat hoeft natuurlijk ook niet. Later zaten we met ons clubje bij een ander spel te kijken, uren later, kwamen zij weer voorbij, en zij zegt "goh, zitten jullie hier nu nog, of zitten jullie hier alweer?" Alweer, dus.

Terug naar ons spel. De Heartwood was opgeborgen, en de Williams kwam tevoorschijn. Denk aan een rozerode ondergrond met donkerrode streepjes, dan krijg je een idee van het vervolg van het spel. W. kreeg het er wel wat moeilijker mee, een snake whip is wel wat anders dan een flogger, maar ze genoot zo te zien met volle teugen. J. was ondertussen wel wat ondeugend, want hoewel hij had laten blijken het dunne uiteinde van mijn snake whip zeer interessant te vinden, wilde hij toch maar niet aan mijn voeten gaan zitten. O Tempora, O Mores! Maar J. is niet mijn subje, dus wat kan ik er van zeggen?

Ondertussen misten we toch wel de show boven. Dat is het dilemma: blijf je beneden kijken, of ga je boven kijken? Kan Mrs Manita niet beneden beeldschermen ophangen zodat de mensen beneden toch ook een glimp van de show boven opvangen? Want als puntje bij paaltje komt, blijf ik toch beneden naar het spel kijken, liever dan naar de show boven. Een show is een show, en een spel is een spel. Ondertussen zag ik H. staan, de eigenaar van de violet wand, en ik heb een halve minuut met hem gepraat over de violet wand, het zou toch zonde zijn als hij mijn interesse in zijn violet wand zou vergeten!

Maar laten we teruggaan naar W, nog immer aan het stalen rek geketend. M. gaf me een knipoog als teken dat ik haar rug even mocht aaien. "Oh, lekker koude handen!" riep ze. Mijn handen waren niet zo koud, maar haar rug was zo warm dat mijn handen ongetwijfeld ijskoud aanvoelden. Heerlijk is dat, om een rug te aaien die helemaal warm en rood is geslagen, met relief van de streepjes van de zweep. Ik fluister wat in haar oor, iets als "je vond het wel lekker zo te zien", en ik knuffel en aai en geniet. Dan laat ik M. verder gaan, en al snel besluit hij dat het genoeg is. Wat leuk is om te zien is dat het einde van het spel ook een hele tijd duurt. Niet "pats boem los en weg" maar lekker knuffelen, dan een arm los, nog wat aaien, dan een voet los, en wat opruimen, en wat fluisteren, en wat schoonmaken, en nog even knuffelen, totdat ze allebei weer uit de head space van het spelen zijn.

Als we boven aan de bar zitten, blijkt J. toch wel zeer geinteresseerd in mijn single tail whip, en dan speciaal in het dunne uiteinde ervan. Zelf hou ik van beide uiteinden, als je begrijpt wat ik bedoel. Wat J. zich niet realiseert is dat een single tail toch wel voor gevorderde subjes is. Ik laat ze altijd eerst examen doen in het vastgebonden zijn, en vervolgens examen in het slaag krijgen met een zware flogger. Als ze dan het "wasknijper annex tepelklemmen examen" goed gedaan hebben, kunnen ze aan de meer gevorderde dingen gaan denken. Meestal laat ik ze ook eerst nog een bijvak volgen in het vernederd worden. Iets als zittend plassen onder het strenge toeziend oog van de Meesteres is voor veel mannelijke subjes toch wel moeilijk. Ze kunnen dan hun diverse lichaamsdelen niet goed in bedwang houden en pissen mijn hele toilet onder. Dat is dan natuurlijk direct aanleiding tot de cursus "toilet schoonmaken met middelen die daarvoor niet bedoeld zijn". Als dat examen met goed gevolg is afgelegd - sommige subjes moeten wel vier keer herexamen doen - dan komt de excursie. De andere mensen in het restaurant weten van niets, maar als ze onder de kleding van het subje zouden kunnen kijken, dan zouden we subiet het restaurant worden uitgezet. Aan het subje dan de schone taak om niets te laten merken. Waarop ik het dan als mijn taak zie om het voor het subje moeilijk te maken om niets te laten merken. Ook hier zijn herexamens meer regel dan uitzondering.

Tegen drie uur meldt R. zich weer, met de vraag of het zoetjes aan tijd is om weer 's op huis aan te gaan. Als we tenminste eerst B. hebben gevonden. R. beent weg om haar te zoeken, waarna B. voor ons staat met de vraag waar R. toch rondhangt, ehm, ik bedoel uithangt. Afijn, na drie keer houden we ze gewoon tegen, en vinden ze elkaar. Waarna wij ons gereedmaken voor vertrek. R Latex shirt uit, B rijglaarzen met honderdduizend haakjes uit, ergens het kastje met je schoenen zoeken. Zelf trek ik meestal mijn party outfit al thuis aan, maar ja, de één kan zich op het gebied van burengluren meer permitteren dan de ander. En tegen half vier, de rest van ons clubje besluit ook dat het mooi is geweest, verlaten wij dan het pand, of beter gezegd het schip. Als ik zou zeggen "moe, maar voldaan", dan zou dat een cliché zijn en ik heb een enorme hekel aan cliché's. Maar als ik het zo inschat, dan komt ons clubje volgende maand wel weer.