"Dag schatje!"
De man met het korte haar is links van me op de stang gaan zitten,
één van zijn maten zit rechts, de rest staat tegenover
me en kijkt me aan, grijnzend. Ze zijn met z'n vijven, mensen
een eindje verderop kijken naar me maar doen niets, keren zich
om en lopen haastig weg. M. is nog aan het gezicht onttrokken
door een tram die voorbij komt, het lijkt een eeuwigheid voordat
die tram weer weg is.
"Zeg je niks? Ben je je tong verloren, liefje?"
en hij schuift wat dichter tegen me aan. Zijn hand moet nu ongeveer
de handboeien raken, hij schijnt echter niets in de gaten te hebben.
Het zou ze toch moeten opvallen dat ik zo krampachtig blijf zitten?
Dan flitst het door me heen dat ik niet angstig moet lijken, dat
triggert ze alleen maar om nog brutaler te doen. Ik kijk de kortharige
recht in zijn gezicht en zeg niets.
"Kijk Kees, ze kijkt je nu tenminste aan. Lijkt wel alsof
ze je niet mag!" en hij lacht uitbundig. De kortharige grijnst,
"Meisje, als je nou aardig tegen ons doet zijn wij ook aardig
tegen jou, ieder meisje als jij droomt toch van een stel kerels
zoals wij? Kom, sla je arm om me heen en dan wandelen we een eindje,
of wil je met de tram mee?"
Ik doe het bijna in mijn broek, ik kan helemaal niet mee wandelen
want ik zit vast met handboeien waarvan het enige sleuteltje zojuist
door een tram geplet is.
"Is dat jouw vriend, daar, die slungel met die leren jas?"
en hij wijst naar M. die helemaal geen slungel is, maar ik durf
niks te zeggen. M. heeft ze gezien en durft blijkbaar niet zo
goed iets te doen, bijna vind ik hem laf, dan komt hij toch naar
me toe.
"Is dat jouw vriend, schatje? Hij kijkt helemaal niet aardig
naar ons, zullen we hem eens een lesje leren? Schande dat hij
zo'n schatje zoals jij hier zo alleen laat zitten." Ik doe
het nu echt in mijn broek, ik hoop maar dat die mannen niks merken,
dan hebben we de poppen helemaal aan het dansen. Zal toch al wel
helemaal verkeerd gaan als ze de handboeien in de gaten krijgen.
"Hé jongens, nu is het leuk geweest, ga nou maar met
de tram mee!"
M. doet een manhaftige poging tot bluffen die echter tot mislukken
gedoemd is. Ze lachen hem gewoon uit.
"Ben jij de bofkont die bij dit schatje hier hoort? Ze had
toch wel wat beters verdiend hoor!" en ze lachen met z'n
vijven luid. M. wordt rood, maar beheerst zich.
"Jullie laten hem met rust, of ik ga krabben en bijten!"
roep ik overmoedig. Ik hoop maar dat ik het niet hoef te laten
zien, want ik durf mijn handen niet eens te bewegen. Ik maak me
ernstig ongerust dat één van de leerjongens mijn
arm zal pakken en mijn geheim zal ontdekken. M. heeft dat ook
bedacht, want hij kijkt bezorgd naar me en voelt nog eens in zijn
zakken of hij echt niet een reservesleuteltje kan vinden. Oh,
als die jongens eens wisten….
"Hé jongens, ze heeft helemaal geen slipje aan!"
en ik zie tot mijn ontzetting dat één van ze op
zijn hurken voor me is gaan zitten en me van onder bloot ziet.
De schoft! Ik knijp mijn benen bij elkaar, maar te laat natuurlijk.
"Niet doen, je hoeft je voor ons niet te schamen hoor, wees
maar niet bang" en hij grijnst vals. Dan pakt de kortharige
mijn arm en wil die om zijn middel slaan.
"Moet je nou kijken!" en ik voel mijn benen slap worden
en mijn hoofd licht, ik val zowat flauw. In mijn ooghoek zie ik
M. bleek wegtrekken.
"Da's helemaal wat. Ze heeft een handboei om haar pols en
daarmee zit ze aan het hek vast."
Hij roept het hard genoeg dat ook alle omstanders (die nog steeds
verwoed doen alsof ze niets zien) het kunnen horen. Hij trekt
aan de handboeien, en kijkt me spottend aan.
"Je gaat me toch niet vertellen dat die vriend van je dat
heeft gedaan? Hé jij daar, geef me eens snel het sleuteltje,
of ik verbouw je gezicht zodat zelfs je moeder je niet meer herkent!"
en hij doet twee stappen richting M, die een neiging tot achteruitstappen
onderdrukt (maar goed ook want er komt weer een tram aan) maar
me ook niet durft te bevrijden van deze engerds. Hij heeft
geen keus, want twee van de knapen pakken hem beet en een derde
voelt in zijn broekzakken naar een sleuteltje. Ze vinden natuurlijk
niks, en M. krijgt een klap in zijn maag waardoor hij op de grond
zakt. Dat laatste maakt me heel boos, en maakt een einde aan een
soort opwinding die ik bij het geheel voelde. Ondanks dat ik vreselijk
bang ben en dat dit menens is, geen spel, voel ik een soort opwinding,
alsof het een SM spel is waarbij we doen alsof ik door een stel
barbaren te pakken wordt genomen. Ik weet dat het belachelijk
is om in zo'n situatie opwinding te voelen, ik verdring het, maar
toch. Ik kan het niet onderdrukken.
"Laat maar jongens, ik krijg dat slot wel open, ik heb altijd
een haakje bij me, was laatst met die smerissen ook erg handig"
en hij pakt iets uit de zak van zijn leren jack. Dan grijpt hij
mijn pols en prutst wat aan de handboei, die bijna onmiddellijk
losspringt. Met een routineus gebaar klikt de kortharige daarna
de beugel om zijn eigen pols zodat ik aan hem vast zit. Ik plas
nogmaals in mijn broek (bij wijze van spreken dan). Daarna gaat
het allemaal erg snel. M. ligt voor pampus op de tramheuvel, ik
zie een auto aankomen, zo'n grote Amerikaan, een convertible,
met twee meisjes er in. Eén van de jongens springt voor
de auto, het meisje achter het stuur kan nog net een noodstop maken (was ze maar doorgereden
denk ik), de anderen springen in de auto en de grote kortharige
trekt me mee op de achterbank. Als ook de laatste is ingestapt,
ik zie de beide meisjes ontzet naar ze kijken, ze zijn doodsbenauwd
met deze plotselinge overval, geeft één van de jongens
de meisjes het bevel "doorrijden" op een toon die niet
uitnodigt tot ongehoorzaamheid. We rijden weg, terwijl de
passagiers op de tramheuvel er nog steeds niet bij horen en
M. die nog steeds half op de grond zit, ons verbijsterd nakijkt.
Ik voel opnieuw die opwinding....
Wordt vervolgd in de Tramhalte (3)
