Pentekening in rood

Zaterdagavond een uur of negen. Aan de bar in een club in Den Haag. Pratend met een vriendin, wat rondkijkend naar de vrouwen die net als ik vroeg gekomen zijn. Ik ken ze niet. Nog niet. Op de bar ligt een stel zwepen, floggers (strokenzwepen), klaar voor gebruik. Er komen meer vrouwen binnen. Opvallend is dat er twee soorten vrouwen aanwezig zijn. Rond de bar verzamelen zich vrouwen in sexy lakleren of rubber rokjes en bh-tjes, sommige zijn gekleed als french maid. In de zaal vrouwen met piercings, veel met kort haar, veelal in stevig leer of in heel gewone kleren. De eerste groep voldoet aan de heteronorm van "sexy", maar dan op een nogal stereotiepe en plastic-achtige manier. De tweede groep ziet er ook sexy uit, maar dan op een manier die mij aanspreekt. Het is duidelijk dat de vrouwen van Club Doma een ander idee van fetish kleding hebben dan de vrouwen van WildSide.
Tania vertelt me dat vooraf met de dames van Doma is doorgenomen wat er vanavond kan gebeuren. Waar speelruimten zijn, dat er handdoeken zijn, waar attributen te vinden zijn, en dergelijke. Op de vraag waar "bloodsports" gedaan kunnen worden had men de wenkbrauwen gefronst, maar na uitleg dat het gaat om spel met naalden en messen dat geheel veilig gespeeld wordt maar waarbij soms wat bloed vloeit waren ook daar voorzieningen voor getroffen.

"Are these yours?"
De vrouw kijkt me vragend aan, wijzend op de zwepen op de bar.
"Nope, they're hers"
en ik wijs naar mijn vriendin, van wie de zwepen zijn. De vrouw wendt zich tot haar en ze laat zich de diverse floggers zien, mij keurt ze geen blik meer waardig. Even is sprake van een gezamenlijke demonstratie op het podium, maar de vrouw vindt het plafond veel te laag voor wat zij wil doen en ze laat de zwepen voor wat ze zijn. Inmiddels heeft zich een andere vrouw bij haar gevoegd, die ook interesse in de zwepen heeft (of staat ze daar alleen bij de bar omdat ze wat wil bestellen?). Hoe ze met elkaar in gesprek komen is me ontgaan, maar ineens demonstreren ze elkaar een mes, een soort opvouwbare scalpel.
"Kijk, dit mes gebruik ik om te dreigen" en ze haalt een stiletto te voorschijn.
"Maar daar kun je niet mee snijden" meent de Amerikaanse, die S. blijkt te heten. De andere vrouw, D., beaamt dat.
"Heb je ooit iemand gesneden?"
"Nee, nog nooit, maar dat zou ik wel graag willen. Jij?"
"Sure, babe, sure enough."
S. kijkt haar strak aan.
"Echt? Waarmee dan? Met zo'n mes als dit?"
"Nee, met een scalpel, een steriel weggooi-mes. Anders is het niet veilig."
"Ik zou dat graag doen, maar ik heb nog nooit een vrouw gevonden die dat wilde"
en ze loopt de zaal in om een vriendin een biertje te brengen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om me in het gesprek te mengen, en ik zeg tegen S.:
"Heeft ze nog nooit iemand gevonden om te snijden? Er moeten toch genoeg vrouwen zijn die dat lekker vinden?"
Voor het eerst sinds haar vraag over de zwepen kijkt ze me aan, nu vol interesse, en ze glimlacht.
"Would you like to be cut?"
"Ja, lijkt me wel wat. Heb ik nog nooit gedaan, maar lijkt me heel spannend."
S. grijnst. D. komt er weer bij staan, en S. zegt:
"Ik heb iemand voor je gevonden"
"Hoe bedoel je?"
"Zij wil wel proefpersoon zijn voor een cutting" en tegen mij:
"Wil je dat nu?"
Ik bloos. Een Amerikaanse die veel ervaring heeft met cuttings, en ze wil dat op mij demonstreren.
"You fancy a particular design?"
Daar moet ik over denken, ik weet natuurlijk niet wat je zoal kunt doen met een mes, en ik vraag haar wat ze zelf mooi vind en wat ze goed kan.
"Ik hou erg van een 'spiders web', maar veren vind ik ook mooi. Hoe groot moet het zijn?"
Alweer zo'n moeilijke vraag. Ik wijs maar iets aan van rond de acht centimeter.
"OK, let's do it"

"OK, honey, take it easy now, try to relax, heb je een voorkeur voor bepaalde muziek?"
Ik vraag om Deep Forest, en ik ga op mijn buik op een roodleren bankje liggen. Ik heb mijn jurkje uitgetrokken, verder heb ik niets aan behalve een stringslip. S. is in de weer met een doos waaruit ze allerlei flesjes haalt, en pakjes met mesjes, een handvat, en ze scheurt wat tissues af. De alcohol voelt koud aan op mijn rug. Met diverse oplossingen wordt mijn rug schoongemaakt, en ze neemt de tijd voor het plannen van het kunstwerk. Ik lig ontspannen, met mijn ogen dicht, te wachten. J. is bij ons komen zitten en aait mijn billen, om me gerust te stellen. D. kijkt aandachtig toe, ze wil het ook leren. Dan voel ik de eerste snee, het doet minder pijn dan ik had gedacht. De tweede snee valt ook mee, dan volgt een aantal korte sneetjes. De endorfinen worden weldra voelbaar in mijn lijf, en als dat eenmaal begint dan verlies ik het contact met de werkelijkheid en kunnen ze met me doen wat ze willen, dan vlieg ik en zweef ik en ben ik helemaal los van de wereld……
"OK babe, relax, blijf maar rustig liggen, neem vooral de tijd"
Maar ik wil zien hoe het is geworden, ik heb geen geduld meer. Ik sta op en draai mijn schouder voor de spiegel. Ik zie een tekening van een spinneweb met drie naar beneden hangende veren, in dunne rode lijnen op een lichte achtergrond, als een pentekening in rode inkt. Op twee plaatsen verschijnt een klein druppeltje op de lijn. Hoe lang het snijden heeft geduurd weet ik niet, niet bij benadering. De laatste sneden deden meer zeer dan de eerste, heel anders dan bij zweepslagen waar de laatste juist veel minder zeer doet. Daarna is S. een hele tijd bezig geweest met schoonmaken en afdeppen. Hoewel de sneetjes niet diep zijn bloeden ze toch behoorlijk. Grijnzend laat ze me een tissue zien die ze voorzichtig even op het kunstwerk heeft gelegd. Een mooie afdruk staat er op, die krijg ik mee naar huis. Ondersteund door D. en J. zit ik nog even op het bankje, nog niet helemaal terug op aarde, voordat ik opsta en naar de deur loop. Daar staat een groepje dames van doma die niet naar binnen kwamen toen S. bezig was maar die nu wel heel graag het resultaat van nabij willen zien. Ik toon ze trots mijn rug. Ze zijn sprakeloos.

D. is nu zo nieuwsgierig dat ze zelf ook wil weten hoe het voelt. Dat geeft mij de gelegenheid te zien hoe S. het nu eigenlijk heeft gedaan. D. krijgt een tekening op haar bovenarm, en S. is al bezig met een zeepoplossing de huid schoon te maken, daarna doet ze het opnieuw met alcohol. Even is discussie over wat het moet worden, dan pakt S. een nieuwe scalpel uit de verpakking, schuift die voorzichtig in het handvat en zet het mes op de huid. Het mes trekt een rechte streep. Er komt geen bloed uit, maar S. trekt de randen voorzichtig iets van elkaar, voorzichtig doserend hoeveel bloed de snee vult, zodat een gelijkmatige tekening ontstaat. Dan gaat ze verder met de volgende snee.
Later, als ik een engelse versie^* van dit verhaal heb gepost op het Internet, blijkt dat S. een gerenommeerde cutting expert is. Dat maakt me nog trotser op de mooie tekening op mijn rug….


^*Deze engelse versie staat op het Body Modyfication Ezine - maar lijkt daar nu verwijderd te zijn. De versie in het Engels staat nu hier op mijn site.

Terug